Steven De Foer in De Standaard van maandag 4 juli 2016.
Het beste voetbalartikel.
Opgedragen aan mijn goede voetbalvrienden
“Vier op de tien gingen er in. De zes die misten, misten ook niet nipt: er waren zware missers bij, enkele zelfs ronduit potsierlijk. Ook die van Simone Zaza, die tien seconden voor affluiten nog was ingekomen net omdàt hij volgens zijn briljante coach, Antonio Conte, een begenadigd penaltyspecialist was.
“Toen die tien specialisten aldus tot een 2-2 tussenstand waren gekomen tussen Italië en Duitsland, kwamen diegenen aan bod die niet op het lijstje stonden, en vlogen de ballen er bijna allemaal in.
“Ik ben Jan Mulder niet, ik beweer niet dat je beter voetbalt zonder een coach. Ik zie heus wel in dat sommigen tactisch een meerwaarde bieden tegenover anderen. Ik denk alleen dat die meerwaarde schromelijk overdreven wordt, zelfs haast marginaal is in vergelijking met een factor waarover je weinig te zeggen heb: geluk en toeval.
“Van de 47 wedstrijden op dit EK zijn er geen zeven die niet haast net zo goed de andere kant hadden kunnen uitdraaien.(Zweden-België bijvoorbeeld.) In de achtste en kwartfinales waren welgeteld twee uitslagen onwrikbaar: Duitsland-Slovakije en België-Hongarije. Al de rest: één bal tien centimeter verder naar links of rechts, en een andere winnaar. Het is het mooie en het frustrerende aan deze oneerlijke sport tegelijk.
“En die coaches? Ja, Antonio Conte is wellicht de slimste, maar als hij de nuchtere en ervaren Chiellini nu gewoon zijn strafschop laat nemen – ram, hoog in het dak van het doel – en niet die Zaza inbrengt, staat hij in de halve finale. Die zelfingenomen generaals à la Van Gaal en Mourinho die zichzelf belangrijker maken dan hun spelers, bespaar het ons toch! Zijn er grotere tactici beschikbaar dan Marc Wilmots? Zeker, en van mij mag hij gerust vervangen worden, maar doe dan toch ook niet alsof alles zijn schuld was. Het was die van het noodlot, dat onze verdediging decimeerde. Alleen heel grote landen me een haast volstrekt volwaardige bank kunnen dat opvangen. En het was de “schuld” (alsof zij het opzettelijk doen) van Lukaku en Fellaini en Hazard en Carrasco die op tien centimeter na niet scoorden.
“Het beste bewijs dat topcoaches niet bestaan, werd dit seizoen toch geleverd in de Premier League? De twee beroemde egotrippers gingen met hun miljardenploegen de mist in, terwijl Claudio Ranieri kampioen werd met Leicester City. Dezelfde Ranieri die in zijn vorige baan, als bondscoach van Griekenland, het mikpunt van internationale spot was geworden door een nul op zes te halen tegen de Faroër.
“Voetbal is niet maakbaar. Je bereidt je zo goed mogelijk voor (en daar zijn ongetwijfeld valabele alternatieven voor Wilmots te vinden, maar verwacht ook daar geen wonderen van) en dan hang je af van de voetbalgoden, die zich ongetwijfeld geregeld een kriek lachen over de stelligheid van de kenners.
“Inmiddels iemand nog iets van Jason Denayer gehoord? Arme jongen. Net 21. Eén vreselijke wedstrijd, in moeilijke omstandigheden. Maar als er vooraan één bal meer was binnengegaan in dat wervelende openingskwartier, was iedereen het alweer vergeten.
“Hoor de goden gemeen lachen.”
Hugo Biets 